ფსიქოლოგიური სკოლა, რომელსაც სათავე 1913 წელს ჯონ ბ. უოტსონმა (John B. Watson, 1878 -1958) ჩაუყარა. მოცემული სკოლა ფსიქოლოგიის, როგორც მეცნიერების, შესწავლის საგნად ქცევას ასახელებს და მიზნად ქცევის წინასწარმეტყველებასა და კონტროლს ისახავს. უოტსონის კვლევებს ეხმიანებოდა ი. პავლოვის შრომა კლასიკურ განპირობებაზე, რამაც კიდევ უფრო გააძლიერა ბიჰევიორიზმი, როგორც მეცნიერული მიდგომა.

ბიჰევიორიზმის თანახმად, თითქმის ყველა ქცევა დასწავლილია; დასწავლა ხორციელდება განპირობების გზით, სტიმულსა და რეაქციას შორის კავშირის ფორმირებით. ბიჰევიორიზმის ერთ-ერთი თვალსაჩინო წარმომადგენელი იყო ბ.ფ. სკინერი (B. F. Skinner, 1904 - 1990), რომელსაც ეკუთვნის ოპერანტული განპირობების კონცეფცია. სკინერს ნეობიჰევიორიზმის წარმომადგენლად განიხილავენ.

არსებობს ბიჰევიორიზმის რამდენიმე ფორმა: მეთოდოლოგიური ბიჰევიორიზმი, რადიკალური ბიჰევიორიზმი, ექსპერიმენტული ბიჰევიორიზმი.

*** 

გამოყენებული ლიტერატურა:

გერიგი, რ., ზიმბარდო, ფ. (2009) ფსიქოლოგია და ცხოვრება; თბილისი: სოციალურ მეცნიერებათა ცენტრი.

Colman, A. M. (2006) Oxford Dictionary of Psychology; Oxford University Press, p. 85