საერთაშორისო ურთიერთობებში სამხედრო ძალის ერთ-ერთი ფუნქცია, რომელიც თავდასხმისგან ღირებულებების დაცვას ითვალისწინებს. როგორც წესი, თ-ის მთავარ საშუალებას სამხედრო ძალა წარმოადგენს, რომელსაც სახელმწიფო ან ალიანსი ძალადობრივი შეტევის მოსაგერიებლად იყენებს. თ-ის მთავარი მიზანი თავდამსხმელის დანაკარგების გაზრდაა, რათა მან საკუთარი მიზნების განხორციელება ვეღარ შეძლოს. იმ შემთხვევაში, როდესაც სამხედრო ძალა მოწინააღმდეგისთვის სამაგიეროს გადახდისა და მისი დასჯის მუქარას გულისხმობს, ესაა სამხედრო ძალის მეორე ფუნქცია - დაშინება. ხანდახან ეს ორი ცნება ერთმანეთის შემცვლელად გამოიყენება. XVII ს-ში თანამედროვე სახელმწიფოების ჩამოყალიბების შემდეგ თ-ის მთავარ ფუნქციად ქვეყნის ტერიტორიის ხელყოფის აღკვეთა ითვლება. თ-ის უზრუნველყოფაში განსაკუთრებულ როლს ტექნოლოგიები ასრულებს. თ-ის სამხედრო საშუალებები, ჩვეულებრივ, ეროვნული უსაფრთხოების ზრდის მთავარ ინსტრუმენტად მიიჩნეოდა. ბიუზანის აზრით, ბირთვული იარაღის ათვისების შემდეგ გაჩნდა ე.წ. „თავდაცვის დილემა“ - პარადოქსული ვითარება, როდესაც თ-ის ბირთვული საშუალებების შეძენით სახელმწიფოს უსაფრთხოების დონე სხვა ქვეყნების მხრიდან ბირთვული მუქარის გამო, პირიქით, შემცირდა. ცივი ომის დასრულების შემდეგ თ-ისა და უსაფრთხოების ცნებების ერთიმეორისაგან დაშორება ნაკლებად შესამჩნევი გახდა.
***
ტერმინის პირველწყარო:
სოციალურ და პოლიტიკურ ტერმინთა ლექსიკონი–ცნობარი. (2004) სოციალურ მეცნიერებათა ცენტრი. თბილისი: ლოგოს პრესი