სამუშაო სიტუაციებში სპონტანურად განვითარებული ურთიერთობების შედეგად წარმოქმნილი ჯგუფები, რომლებიც, ძირითადად, სოციალური მოთხოვნილებების დასაკმაყოფილებლად მოხალისეობრივ ნიადაგზეა შექმნილი. მიუხედავად იმისა, რომ არაფორმალურ ჯგუფებს სამსახურში შეიძლება საკუთარი მიზანი და ამოცანა ჰქინდეთ  (მაგალითად, ეთნიკური, მხარდამჭერი ჯგუფები, ბოულინგის კლუბები და ლანჩის დროს მოსაუბრე ჯუფები), მათი არსებობის მთავარი მიზანი მეგობრობა და საერთო ინტერესებია. თუმცა, არაფორმალური ჯგუფები იშვიათადაა ფორმალურად მართვადი, ისინი ორგანიზაციის ფუნქციონირებისათვის მნიშვნელოვანია, რადგან მათ ნორმებს, ღირებულებებს, შეხედულებებსა და მოლოდინებს გავლენა აქვთ სამუშაოსთან დაკავშირებულ ქცევებსა და დამოკიდებეულბებზე დაკისრებული მოვალეობების უკეთ ან ცუდად შესრულების თვალსაზრისით. შესაბამისად, ორგანიზაციულ თეორიაში არაფორმალური ჯგუფების ქცევის კვლევას დიდი ადგილი ეთმობა. ჩესტერ ბარნარდი (Chester I. Barnard) „აღმასრულებლის ფუნქციებში“ (The Funciotns of the Executive, 1938) არაფორმალური ჯგუფების მნიშვნელობის შესახებ შემდგომში საყოველთაოდ აღიარებულ შემდეგ დებულებას აყალიბებს: „არაფორმალურ ჯგუფებს, მიუხედავად იმისა, რომ შედგება საზოგადოებრივი პროცესებისაგან, რომლებიც არაცნობიერია ფორმალური ორგანიზაციის ცნობიერ პროცესებთან შედარებით, ორი მნიშვნელოვანი სახის ეფექტი აქვთ: ა) ის გარკვეულ დამოკიდებულებებს, გაგებას, წესებს, ჩვევებს  და ინსტიტუტებს აყალიბებს; და ბ) ქმნის პირობას, რომელზე დაყრდნობითაც ფორმალური ოგანიზაციები შეიძლება ჩამოყალიბდეს“.

***

გამოყენებული ლიტერატურა:

Shafritz, J. M. (2004). The dictionary of public policy and administration. Boulder, Colo: Westview Press.