კომუნიკაცია არის ერთ-ერთი დომინანტური და მნიშვნელოვანი მოქმედება ორგანიზაციებში. ორგანიზაციის ფუნქციონირება და გადარჩენა დამოკიდებულია ეფექტურ ურთიერთობებზე ინდივიდებსა და ჯგუფებს შორის, ისევე როგორც ორგანიზაციის წევრებსა და მის მომხმარებლებს, მოქალაქეებს შორის. ამავე დროს, ორგანიზაციების შესაძლებლობები ძალზედ განვითარებულია და იძლევა საშუალებას შეიქმნას ინტენსიური სოციალურ და საკომუნიკაციო პროცესები. კომუნიკაცია ეხმარება ინდივიდებსა და ჯგუფებს მიზნების მისაღწევად კოორდინირებულ მოქმედებაში და ის არის ძალზედ მნიშვნელოვანი სოციალიზაციის, გადაწყვეტილებების მიღების, პრობლემების გადაჭრისა და ცვლილებების თვალსაზრისით მენეჯმენტის პროცესში. შიდა კომუნიკაცია უზრუნველყოფს, რომ თანამშრომლებმა მეტი გაიგონ საკუთარი საქმინობის, ორგანიზაციის, გარემოსა და, ზოგადად, ერთმანეთის შესახებ. იგი ორგანიზაციის წევრებს ეხმარება მოტივაციისა და ნდობის გაზრდაში, ქმნის საერთო იდენტურობასა და სტიმულს.
კომუნიკაცია უზრუნველყოფს, ინდივიდებმა გამოხატონ ემოციები, იმედები, ამბიციები და გაიხსენონ მიღწევები. ორგანიზაციული კომუნიკაცია არის კომპლექსური და დინამიური პროცესი, მაგრამ მისი ადრეული მოდელები უფრო მეტად ფოკუსირებული იყო შეტყობინების ცალმხრივ გადაცემაზე, ვიდრე ორმხრივ და ქსელურ კომუნიკაციაზე, რომელიც დღეს ორგანიზაციის წარმატებული მუშაობის საწინდარია. კომუნიკაციის პრობლემა ორგანიზაციებში საკმაოდ აქტიური შესწავლის საგანია. ორგანიზაციები და მათი წევრები ხშირად კომუნიკაციის პრობლემას განიხილავენ, როგორც მიზეზს სხვადასხვა წარუმატებლობისა, როგორიცაა, მაგალითად, პროექტის ჩავარდნა, საგრანტო კონკურსში მარცხი ან არაგუნდური მუშაობა. უმეტეს შემთხვევაში, ჩვენ ვერ ვაცნობიერებთ, რას ნიშნავს კომუნიკაციის პრობლემა, თუ პირდაპირი შეხება არ გვაქვს მასთან. თანამშრომლების არათანაბარი ინფორმირებულობა, არასათანადო ინსტრუქციების გაცემა ან ინსტრუქციების დაგვიანება, ინფორმაციის ნაკლები გაზიარება ბადებს არასწორ მოლოდინებს, შესასრულებელი საქმის უხარისხო შესრულებას აპირობებს, ნეგატიურად მოქმედებს ორგანიზაციულ კულტურაზე, აქვეითებს გუნდური მუშაობის პრაქტიკებს და მის ეფექტურობას. თანამშრომლებს შორის ღია ურთიერთობების ნაკლებობა ერთ-ერთ მნიშვნელოვანი პრობლემაა ადმინისტრაციულ კომუნიკაციაში. თანამშრომლები ერთმანეთს არ უზიარებენ სხვადასხვა სახის ინფორმაციას, არ ენდობიან ერთმანეთს. ეს კი ამცირებს როგორც გუნდის, ასევე ორგანიზაციის ეფექტურობის ხარისხს. კომუნიკაციის ნაკლებობა ქმნის დისტანციას დეპარტამენტებს შორის. დეპარტამენტები, რომლებიც სხვადასხვა ადგილას მდებარეობენ, არ საუბრობენ ერთმანეთთან საერთოდ, რაც შემდგომში ართულებს ინტერპერსონალური (face-to-face) კომუნიკაციის საკითხს და შეხვედრებისას შეთანხმებისა და კონსესუსის მიღწევას უფრო მეტი დრო სჭირდება. ელექტრონული ფოსტის, მობილური ტელეფონის, ტექსტური შეტყობინებების, ვებ-კონფერენციების არსებობის მიუხედავად, კომუნიკაცია ლიდერებს, მენეჯერებს, თანამშრომლებსა და დეპარტამენტებს შორის მაინც არ არის ისეთი ხშირი, როგორც ეს საჭიროა. (გვრიტიშვილი, ქ. (2015, დეკემბერი). კომუნიკაციის პრობლემა საჯარო სექტორში.მასალა წარმოდგენილი საჯარო ადმინისტრირების თეორიისა და პრაქტიკის ლექციაზე, ივანე ჯავახიშვილის სახელობის თბილისის სახელმწიფო უნივერსიტეტი, თბილისი.)
***
გამოყენებული ლიტერატურა:
Shafritz, J. M. (2004). The dictionary of public policy and administration. Boulder, Colo: Westview Press