ცენტრალური ხელისუფლების უმაღლესი რანგის წარმომადგენელი, რომელიც დანიშნულია რეგიონის მთავარ აღმასრულებლად. საფრანგეთში პ-ების ინსტიტუტი შემოიღო ნაპოლეონმა 1800 წელს. მათი ძირითადი ფუნქცია რეგიონებში ცენტრალური ხელისუფლების ნების გატარება იყო. ამიტომ, უმრავლეს შემთხვევაში, ადგილობრივი მოსახლეობა უნდობლობით ეკიდებოდა მათ მოღვაწეობას, რამდენადაც პრეფექტურებს ადგილობრივი, არჩეული ხელისუფლებაც ჰყავდა. მეორე პრობლემა ამ ხელისუფლებასა და პ-ს შორის თანამშრომლობა იყო, თუმცა ცენტრალურ ხელისუფლებასთან კავშირები, რომლიდანაც რეგიონები ინვესტირებას მოელოდნენ, პ-ს უაღრესად საჭირო პოლიტიკოსად აქცევდა. 1964 წელს საფრანგეთი დაიყო 22 რეგიონად ამდენივე პ-ით, ხოლო 1982 წლის კანონმა დანიშნული პ-ები გადააქცია რეგიონებში არჩეული საბჭოების თავმჯდომარეებად.
***
ტერმინის პირველწყარო:
სოციალურ და პოლიტიკურ ტერმინთა ლექსიკონი–ცნობარი. (2004) სოციალურ მეცნიერებათა ცენტრი. თბილისი: ლოგოს პრესი